Mokry kolodion to jedna z najstarszych technik fotograficznych, która narodziła się w połowie XIX wieku, około 1851 roku. Ta unikalna metoda, wynaleziona przez Fredericka Scotta Archera, polega na nanoszeniu roztworu kolodionu na szklaną płytę, która następnie jest uczulana w kąpieli z azotanem srebra. Proces odbywa się, gdy płyta jest jeszcze mokra – stąd nazwa techniki.

Kluczowym elementem mokrego kolodionu jest jego niepowtarzalna estetyka, która sprawia, że wykonane w tej technice fotografie są natychmiast rozpoznawalne. Charakterystyczne niedoskonałości, takie jak drobne smugi, mikropęknięcia czy nieoczekiwane artefakty, nadają każdemu obrazowi unikalny charakter. To właśnie te 'błędy’, będące integralną częścią procesu, przyciągają artystów poszukujących autentyczności i wyrazistości. Estetyka mokrego kolodionu łączy w sobie niezwykłą głębię tonalną, miękkie światło i atmosferę tajemnicy, tworząc dzieła, które są jednocześnie surowe i piękne. W świecie pełnym doskonałości cyfrowej, mokry kolodion oferuje coś znacznie cenniejszego – prawdziwą duszę obrazu.

Mokry kolodion wymaga dużej precyzji, ponieważ cały proces – od nałożenia kolodionu, przez uczulanie, naświetlanie, aż po wywoływanie – musi zostać wykonany w krótkim czasie, zanim płyta wyschnie. Wymaga to użycia przenośnej ciemni fotograficznej, co nadaje tej technice rzemieślniczy charakter.

Dziś mokry kolodion przeżywa renesans i to jako medium artystyczne. W czasach dominacji technologii cyfrowej, ta tradycyjna technika oferuje przestrzeń dla kreatywności. A jednocześnie ta technika pozwala na tworzenie unikalnych, jedynych w swoim rodzaju obrazów, które łączą w sobie piękno niedoskonałości i urokliwą unikalną estetykę tej techniki.